Dag 3 Jakarta en Bogur

En …wakker geworden van de minaret???? Nee.
Heerlijk geslapen??? Nee!! Helaas niet. Bijna iedereen sliep heerlijk behalve Monique en Jacqueline. Ik (Jacqueline) lag om half drie nog te appen tot er ineens een app kwam van Monique, "kan je ook niet slapen?" Nee heb nauwelijks geslapen van kwart voor drie tot kwart voor vijf en de rest wakker gelegen. Monique sliep ook niet, wat is dat toch dat anderen dat zo makkelijk kunnen? Geen idee.
Vanmorgen dus vroeg uit de veren om om kwart voor 7 aan het ontbijt te zitten, er was van alles, van chocoladecroissant tot nasi goreng en black pepper beef, van yoghurt tot Soto Ajam. We hebben het een en ander geprobeerd zelfs nasi met vlees als ontbijt en als dessert chocoladecroissant…afgeblust met jus d'orange en koffie. Het smaakte ons goed. Daarna stonden Albert, Totong en Aseb ons al op te wachten. We maakten eerst een bustoer door een gedeelte van Jakarta. Het was tot onze verbazing ontzettend rustig, maar dat komt doordat de meeste mensen naar huis waar ze vandaan komen gegaan zijn i.v.m. Idul Fritti, het eind van de Ramadahn. De rust is niet erg we kunnen lekker doorrijden en een kijkje nemen bij het Presidentiele paleis, het Nationaal monument, de haven met de grote houten zeilboten traditionele Phinisi boten genoemd. Mooie plaatjes allemaal. We bezochten de enige Hollandse ophaalbrug, prachtig maar wat een enorme stank bij dat water, en wat een viezigheid ligt er allemaal in. Langs het water zie je allemaal krotten waar mensen bij elkaar zitten en een beetje languit liggen op pallets die als bed dienst doen. Overal hangen ook kleren, wat een armoede, zeker als je daar kindjes ziet spelen. Het is naar om te zien maar je beseft je maar eens te meer hoe ontzettend goed we het hebben. Vervolgens naar de wijk Kota gebouwd naar Hollands model waar we het Fatahillah plein bezochten een gezellig plein met allemaal fietsen die je kan huren in alle felle kleuren van de regenboog. Aan het oude stadhuis en andere gebouwen zie je goed de Hollandse gevels en daken met dakpannen bedekt. Natuurlijk bij cafe Batavia, wat vol hangt met foto's van bekendheden en prominent foto's van Koninginnen Emma, Wilhelmina, Juliana, Beatrix en natuurlijk onze eigen Willy!!! Leuk om mee te maken, hier zaten vroeger in de koloniale tijd de hoge heren.
Hierna nog even de supermarkt in om water te halen. Het blijft wennen aan het uitgeven van het geld. 15.000 Rupiah is ongeveer 1 euro,het is dus helemaal niets maar je moet toch even denken als je 400.000 rupiah moet betalen. Het zal wel wennen neem ik aan. We vervolgen onze tocht naar Bogur, langs de snelweg zie je wederom veel krottenwijken en om de paar honderd meter zie je de moskee met minaret staan, ongelofelijk zo ontzettend veel het is niet bij te houden. Na een uurtje vrij rustig door rijden…kwamen we in Bogur aan en daar was het wat we al eerder verwacht hadden, een complete verkeerschaos, het leek wel een film. Twee volwassenen met helmen en tussen zich in een baby die zich als een aapje vastklemt, een peuter aan een fles lurkend en een groter kind (laatste drie zonder helm) allemaal op 1 brommer. Links, rechts van achter van voor overal brommers afgeladen met 2, 3, 4 en af en toe 5 personen, luid toeterend, busjes met daarin 14 personen, zonder airco (sardientjes liggen nog breed in een blikje vergeleken bij wat je ziet), paard en wagen, gewone auto's, fluitende mensen die anderen helpen met oversteken, kris kras iedereen overal doorheen. Je gelooft je ogen niet, ze rijden op de verkeerde weghelft, rijen dik en het gaat allemaal goed, kinderen staan voorop de brommer en hangen over het stuur terwijl pap of mam zich overal doorheen manouvreren. Werkelijk ongelooflijk, je vraagt je wel af terwijl dit allemaal goed gaat…..zijn we in Nederland niet een beetje te ver aan het doorslaan met alle regeltjes, haha. In elk geval zat er geen schot in en duurde het een tijd voordat we bij de Botanische tuinen van Bogur waren. Bij de ingang lopen de verkopers van kaarten, pennen en andere hebbedingen achter je aan alsof je honing aan je kont hebt hangen. Velen spreken Nederlands en als je nee zegt zeggen ze gewoon ik wacht op je tot je terugkomt.
Het park was prächtig, enorme bamboestammen zo hoog en dik als boomstammen, ijsvogeltjes (eindelijk heb ik er een paar stil zien zitten en visjes zien vangen, helaas niet heel goed op de foto gekregen maar Pheline gelukkig wel. De prachtige Lotusbloemen in het water, de grote bladeren van de Victoria waterlelie waar een baby op kan liggen zo groot en sterk, een bever in het water, nootmuskaat, cacao en amandelen aan de bomen, werkelijk prachtig. Je ziet van een afstand het paleis waar de gasten van de president logeren en wie reed er langs en deed het raam open om te zwaaien…….de president !! Albert werd er helemaal blij van, hij was niet mee met ons (we hadden een andere gids) maar had wel in de buurt gestaan en het gezien. Tot slot werd ik aangesproken door een groepje vrouwen die met mij??? (zal wel om mijn blonde haar zijn) op de foto wilden, elke keer wilde er een ander naast me staan. Best leuk even!
Nadat we uit het park liepen stonden de verkopers ons op te wachten en ruzie te maken wie zijn spullen aan ons mocht verkopen. Ik wilde weglopen en zei nee en wat denk je dat ze dan zeggen?…. je moet pingelen, afdingen….hellup ik heb geen zin om te kopen maar ja de aanhouder wint he. Jean Paul had een set kaarten en bamboepennen voor de vraagprijs van 200.000 rupiah maar ja ik moest afdingen he, en kocht uiteindelijk een set kaarten bij de 1 en een set pennen bij de ander voor 100.000 rupiah (en waarschijnlijk nog te veel betaald denk ik zo) en vervolgens begint nummer 4 dat we bij hem ook nog moeten kopen….grgrgr we worden gek en lopen door, benieuwd hoe vaak we er nog in gaan trappen. Uiteindelijk moeten we even wachten tot onze buschauffeur zich nog door de file geworsteld heeft en staan we even in het Nederlands te praten met de verkoper. Ja hij verkoopt best veel en inderdaad pingelen hoort er nu eenmaal bij, dat moet je zelfs doen…..nou ja dat weten we ook weer. Terug in de bus zien we langs de stoepen verkopers van bananen, groenten en allemaal kleine konijntjes, helaas ze worden grootgebracht en vervolgens geconsumeerd, ach en wee de dames in de bus wilden ze wel allemaal mee nemen….en wij ook maar ja dat gaat niet. Wat zou er trouwens gebeurd zijn met al die katten die met afgestompte staartjes rondlopen….sateh???
Nou weer onze ogen uitgekeken te hebben op de enorme verkeerschaos gaan we met Albert wat eten, we moeten in het restaurant naar boven en bah wat meurt het daar, maar ja we kunnen niet meer terug en gaan zitten. Monique en ik besluiten maar enkel wat gebakken rijst te nemen, Thomas saté maar ik durf niet zo goed. Jean Paul en Lili en Albert mihoen met wat garnalen erin en de rest patat en witte rijst, de laatste voor omgerekend 70 cent. Tot mijn verbazing en geruststelling smaakt het heerlijk en zelfs de saté geproefd. Het is super en kost niets, voor 37 euro hebben we met 10 personen gegeten en gedronken en voor de chauffeur en bijrijder een portie meegenomen. Daarna naar hotel waar we koffie dronken en moe in de banken hingen. Even de straat op met Monique maar gelijk weer terug, we voelden ons niet veilig tussen al die mannen die gelijk weer achter ons aan liepen. Daarna een kleine snack en nu op de kamer om zo de computer af te sluiten en hopelijk een nachtje heerlijk te slapen. Morgen om half 8 staat Albert weer op ons te wachten….selemat dider…goedenacht en tot de volgende keer