Dag 11 Fietsen van Tiga naar Jalan Gunung Agung

Vandaag weer vroeg de wekker gezet, kwart voor 6!! en dat in de vakantie, we dat zijn monique, lilianne, annefleur en jacqueline gaan anderhalf wandelen in de rijstvelden. Aygun gaat met ons mee, om 6 uur staat Dewi al bij ons in de keuken om de koffie in te schenken terwijl thomas op het terras zit. Ze zijn ook hier weer erg aardig en vertellen veel over het leven hier, andersom willen ze veel Nederlandse zinnen leren zoals goeden avond (ze zeggen dan havond, haha het klinkt erg grappig. Koffie is hier koppie maar nu bakkie en ik ben jacks.
We gaan de paden over en maken natuurlijk weer mooie foto's wat is het hier toch heerlijk rustig en prachtig. Onderweg zien we veel mensen die aan het werk gaan, we mogen foto's maken van de dames die met de manden (waar blijkbaar lunch in zit) op hun hoofd aan komen lopen. Wat moeten ze hier toch hard werken, er zijn behoorlijk wat oma's bij zonder tanden die nog steeds aan het werk gaan. Veel mensen lopen echt krom van het continu bukken om de rijst te platen, later op de dag horen we dat deze mensen werken voor maar 3.50 euro per dag! onvoorstelbaar maar waar.
Met elke persoon maakt Aygun een oprecht geïnteresseerd praatje. Wij genieten van het uitzicht en horen dat ze het over de Blenders hebben, inmiddels weten we, ook vanuit Java, dat ze met de Blenders ons bedoelen omdat we blond zijn.
De heren JP en Thomas met hun dochters zouden hier geen geluk hebben horen we het is hier namelijk zo dat de zoons voor de ouders zorgen, meestal gaan ze dus ook door voor een zoon en als dat niet lukt mogen de heren een andere vrouw trouwen om het nog eens te proberen. Als een man uit een hogere "kaste" (is een sociale laag) een meisje uit een lagere kaste trouwt gaat de hele familie een klasse omlaag maar omgekeerd geldt hetzelfde. Vroeger werd een huwelijk gedwongen maar tegenwoordig is de keuze vrij. Het valt wel op dat de jongere generatie studeert of gestudeerd heeft. We stappen flink door tot 8 uur.
Om 8 uur weer een heerlijke massage en daarna gelijk het ontbijt om vervolgens snel de olie uit de haren te wassen en weer het busje in te stappen om een fietstocht vanaf de heuvels te maken. De tocht naar de opstapplaats is mooi en Putu (zo heten alle eerstgeborenen, de tweede Mabe, de derde Noymen enz) vertelt ons heel veel over het leven op Bali met de daarbij horende gewoonten en ceremonies. Hij vertelt ook nog over de crematieceremonie, het blijkt dat ik gisteren niet volledig was in het verslag. Als iemand is overleden is er verdriet, de overledene wordt 4 tot maximaal 10 jaar begraven, omdat het lichaam terug wordt gegeven aan de aarde is er geen monument maar alleen een plant op het graf. De ziel blijft bij de familie. Nadien wordt het lichaam opgegraven door de hele familie, gewassen en in een speciale baar gedaan. Ze lopen dan met zijn allen naar de plek waar de crematie plaats zal vinden. Onderweg maken ze rondjes op kruisingen en andere plekken zodat de ziel de weg kwijt raakt en deze niet meer terug naar huis kan vinden. Bij de crematie zijn ze blij omdat de ziel dan weggaat om gereïncarneerd te worden. Na de crematie geven ze de as terug aan de aarde.
Putu vertelt nog veel meer interessante dingen en over werkelijk alles is nagedacht tot aan de opbouw en indeling van de huizen aan toe. We krijgen de mountan bikes en helmen en gaan op weg. We zien eerst heel vee kippenfarms, nou ze zitten ook behoorlijk dicht op elkaar hoor. We rijden door dorpjes die mooi versierd zijn omdat het pas feest is geweest. We stoppen bij een tempel, we vroegen ons al af waarom er zo veel tempels zijn, achter de muur blijkt niet alleen een tempel te zijn maar is een heel familiedorp, Kampoeng in Java maar heet hier anders. Elke familie leeft in hun eigen ommuurde dorpje met hun eigen tempel. Daarnaast staat in het grote dorp (een aantal kleine dorpjes bij elkaar) een grote tempel en een plein, op dit plein wordt eens per maand een vergadering van het hele dorp gehouden en krijgen de jongeren eens per maand op zaterdagavond een uitleg over de tradities van de Balinezen. Het geloof zit echt wel mooi in elkaar. Het offeren gedurende de hele dag vanaf 's ochtends 6 uur is bijna een dagtaak voor de dames, mandjes maken bloemen en eten erin en overal neerleggen. Op deze manier danken ze de aarde voor wat ze allemaal krijgen.
De tocht voert langs dorpen, rijstvelden en andere mooie plekjes, we zien bij een kippenfarm een muur van spinnen, enorm groot, ik laat een spin op mijn arm lopen, monique volgt maar durft niet te kijken en staat alleen maar ah en oh te roepen haha leuk voor de foto, thomas kan natuurlijk niet achterblijven. Het is leuk dit soort dingen mee te maken. Uiteindelijk na 2 uur en 20 km (bijna alleen maar in de remmen knijpen) komen we aan. We rijden naar de kampong van Putu waar we bij de locals lunch krijtten, we zitten op een kussen op de grond aan een tafel en er staan werkelijk heerlijk geurende gerechten voor ons klaar, prachtig opgediend op schalen met bananenbladeren en oh wat is het lekker, we scheppen ieder twee keer op. Vooral de zelfgebakken sambal (o lala wat heet) en tempeh zijn erg lekker, maar de groenten en kipsateh en gebakken maïs met ei zijn niet te versmaden.
We lopen nog over de kampong en gaan weer naar de villa waar door een aantal van ons een duik in het zwembad wordt genomen.
Daarna komt een vrouw die bij de villa hoort met onze meiden offermandjes maken van bamboeblad en daarin alle dingen die erbij horen. Heel leuk, ze zitten heerlijk te knutselen.
In de avond nog even naar Ubud want anders zijn we daar niet geweest…. het schijnt zo leuk te zijn maar wij vinden er niet veel aan, veel te toeristisch en het eten is gelijk veel minder lekker, JP bestelt kip en er wordt gevraagd of hij met kop en poten wil….getver JP … maar hij twijfelt en neemt het toch. Het ding wordt in stukken geserveerd met poten en nagels en kop….eet smakelijk, tot vermaak van de serveersters die bijna nooit meemaken dat een toerist dit bestelt….JP is wijs en eet de kop en poten ook niet op maar maakt alleen een foto.
We bellen de villa of ze ons ophalen en we zijn blij als we weer het rustige weggetje oprijden naar onze mooie rustig gelegen villa Aigun Khali.
Tot morgen, het is alweer 12 uur en ze liggen allemaal al te knorren behalve Thomas die op mij wacht terwijl de Gekko zijn eigen naam zit te roepen..heerlijk!